23 avril, la fête du livre!

23 Απριλίου: Παγκόσμια μέρα βιβλίου, γιορτή του βιβλίου!

" Lire c'est vivre"!
"Une rose pour ce jour, un livre pour toujours"!

Journée mondiale du livre by chchry

Oscar et la dame rose

pour enfants âgés de 10 à 110 ans!

A l'occasion de cette journée je voudrais dédié un petit article à un livre qui m'a vraiment touchée, il y a 4 ans.
Oscar et la dame rose d' Eric-Emmanuel Schmitt (éditions MAGNARD) est un roman épistolaire écrit en 2002. L'auteur, d'une façon simple mais pas simpliste, empruntant le langage d'un enfant, fait partager les pensées de ce petit garçon qui sait qu'il va mourir (atteint d'une leucémie).
Malgré la thématique attristante, les lettres qu' Oscar envoie au Dieu comme ses discussions avec mamie Rose (une des dames qui rendent visite aux enfants malades) fourmillent d'humour et d'optimisme! A travers cette correspodance originale, le récit aborde, du point de vue de l'enfance, des questions philosophiques et existentielles: la maladie, la souffrance, le passage de la vie à la mort, la rencontre avec l'autre et le mystère...
La réussite du livre consiste au fait que le petit héros, par son courage, nous fait apprendre la vie par le début!
Tout le roman est un hymne à l'espoir, à l'optimisme et à la dignité!
A lire absolument!

Extrait du récit:

"Cher Dieu,

Je m'apelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c'est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps.

Je te préviens tout de suite : j'ai horreur d'écrire. Faut vraiment que je sois obligé. Parce qu'écrire c'est guirlande, pompon, risette, ruban, et cetera. Ecrire, c'est rien qu'un mensonge qui enjolive. Un truc d'adultes.

La preuve? Tiens, prends le début de ma lettre : " Je m'apelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c'est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps. ", j'aurais pu aussi bien mettre : " On m'apelle Crâne d'Oeuf, j'ai l'air d'avoir sept ans, je vis à l'hôpital à cause de mon cancer et je ne t'ai jamais adressé la parole parce que je crois même pas que tu existes. "

Critiques sur le livre ici et ici et un résumé détaillé du livre ici

Et il y a bien sûr le film

Critiques sur le film ici et ici

Αγαπητέ Θεέ

για παιδιά από 10 έως 110 ετών!

Γιορτή του βιβλίου σήμερα λοιπόν και μ' αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα σ'ένα μικρό αλλά υπέροχο γαλλικό βιβλίο.

"Ο Όσκαρ και η ροζ κυρία" μεταφράστηκε στα ελληνικά (και πολύ σωστά) "Αγαπητέ Θεέ", η φράση με την οποία ξεκινάει το δεκάχρονο αγόρι τα γράμματά του προς τον Θεό.

Γραμμένο το 2002 από τον Ερίκ-Εμάνουελ Σμιτ (εκδόσεις Opera)με τρόπο απλό αλλά όχι απλοϊκό, το βιβλίο μας κάνει κοινωνούς των σκέψεων και των προβληματισμών ενός μικρού αγοριού που ξέρει πως θα πεθάνει (χτυπημένο από λευχαιμία).

Παρά τη λυπητερή θεματολογία, τα γράμματα που στέλνει ο Όσκαρ στο Θεό καθώς και οι συζητήσεις του με, τη θεία Ροζ (μία από τις κυρίες που επισκέπτονται στο νοσοκομείο τ'άρρωστα παιδιά), βρίθουν από χιούμορ και αισιοδοξία!

Μέσα από την αλληλογραφία του μικρού ήρωα το μυθιστόρημα κι ο συγγραφέας, δανειζόμενος τη γλώσσα και τον τρόπο σκέψης ενός δεκάχρονου, θέτει ζητήματα φιλοσοφικά και υπαρξιακά: την αρρώστια, τον πόνο, το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο, τη γνωριμία του άλλου και του μυστηρίου!

Η επιτυχία του βιβλίου έγκειται στο γεγονός πως ο μικρός ήρωας με το κουράγιο του, μας μαθαίνει τη ζωή από την αρχή!

Όλο το μυθιστόρημα είναι ένας ύμνος στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και την αξιοπρέπεια!

Είχα την τύχη να το διαβάσω και στα γαλλικά και στα ελληνικά, η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη είναι εξαιρετική, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Πολλές φορές, εν είδη διαλείμματος, διαβάζω αποσπάσματα από το ελληνικό βιβλίο μέσα στην τάξη,  και τα παιδιά το βρίσκουν μαγευτικό και παρακαλούν για τη συνέχεια! Πολλά μάλιστα το αγοράζουν κατόπιν, λένε την περίληψη στους συμμαθητές τους  και συζητάμε  μέσα στην τάξη. Σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει και ετήσιο projet που να κλείνει ίσως με θεατρικό δρώμενο!

Στην Ελλάδα, απ'όσο ξέρω, δεν κυκλοφόρησε η ταινία, έχει γίνει όμως θεατρική παράσταση από αρκετούς θιάσους.

Θεατρικό από το Μουσικό σχολείο Δράμας εδώ

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.

Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.

Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο». Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;

Βέβαια, αν το γράψω αυτό, την πάτησα, γιατί θα δείξεις λιγότερο ενδιαφέρον για μένα. Κι εγώ το ’χω ανάγκη το ενδιαφέρον σου.

Κριτικές για το βιβλίο εδώ και εδώ