Bon mois! Καλό μήνα! Να έχετε όλοι μια όμορφη Πρωτομαγιά!
En France, le 1er mai, on offre des brins de muguet comme porte-bonheur.
En Grèce ce jour-là, on fait des excursions et des pique-nique à la campagne pour célébrer le printemps et le mois de mai!
Selon la coutume, on recueille des fleurs par des champs et des jardins pour faire une belle couronne que l'on accroche sur la porte d'entrée. Il y a, bien sûr, des gens qui portent pendant toute la journée une belle couronne fleurie!
A l'occasion de cette journée je voudrais dédié un petit article à un livre qui m'a vraiment touchée, il y a 4 ans.
Oscar et la dame rose d' Eric-Emmanuel Schmitt (éditions MAGNARD) est un roman épistolaire écrit en 2002. L'auteur, d'une façon simple mais pas simpliste, empruntant le langage d'un enfant, fait partager les pensées de ce petit garçon qui sait qu'il va mourir (atteint d'une leucémie).
Malgré la thématique attristante, les lettres qu' Oscar envoie au Dieu comme ses discussions avec mamie Rose (une des dames qui rendent visite aux enfants malades) fourmillent d'humour et d'optimisme! A travers cette correspodance originale, le récit aborde, du point de vue de l'enfance, des questions philosophiques et existentielles: la maladie, la souffrance, le passage de la vie à la mort, la rencontre avec l'autre et le mystère...
La réussite du livre consiste au fait que le petit héros, par son courage, nous fait apprendre la vie par le début!
Tout le roman est un hymne à l'espoir, à l'optimisme et à la dignité!
A lire absolument!
Extrait du récit:
"Cher Dieu,
Je m'apelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c'est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps.
Je te préviens tout de suite : j'ai horreur d'écrire. Faut vraiment que je sois obligé. Parce qu'écrire c'est guirlande, pompon, risette, ruban, et cetera. Ecrire, c'est rien qu'un mensonge qui enjolive. Un truc d'adultes.
La preuve? Tiens, prends le début de ma lettre : " Je m'apelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c'est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps. ", j'aurais pu aussi bien mettre : " On m'apelle Crâne d'Oeuf, j'ai l'air d'avoir sept ans, je vis à l'hôpital à cause de mon cancer et je ne t'ai jamais adressé la parole parce que je crois même pas que tu existes. "
Critiques sur le livre ici et ici et un résumé détaillé du livre ici
Γιορτή του βιβλίου σήμερα λοιπόν και μ' αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα σ'ένα μικρό αλλά υπέροχο γαλλικό βιβλίο.
"Ο Όσκαρ και η ροζ κυρία" μεταφράστηκε στα ελληνικά (και πολύ σωστά) "Αγαπητέ Θεέ", η φράση με την οποία ξεκινάει το δεκάχρονο αγόρι τα γράμματά του προς τον Θεό.
Γραμμένο το 2002 από τον Ερίκ-Εμάνουελ Σμιτ (εκδόσεις Opera)με τρόπο απλό αλλά όχι απλοϊκό, το βιβλίο μας κάνει κοινωνούς των σκέψεων και των προβληματισμών ενός μικρού αγοριού που ξέρει πως θα πεθάνει (χτυπημένο από λευχαιμία).
Παρά τη λυπητερή θεματολογία, τα γράμματα που στέλνει ο Όσκαρ στο Θεό καθώς και οι συζητήσεις του με, τη θεία Ροζ (μία από τις κυρίες που επισκέπτονται στο νοσοκομείο τ'άρρωστα παιδιά), βρίθουν από χιούμορ και αισιοδοξία!
Μέσα από την αλληλογραφία του μικρού ήρωα το μυθιστόρημα κι ο συγγραφέας, δανειζόμενος τη γλώσσα και τον τρόπο σκέψης ενός δεκάχρονου, θέτει ζητήματα φιλοσοφικά και υπαρξιακά: την αρρώστια, τον πόνο, το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο, τη γνωριμία του άλλου και του μυστηρίου!
Η επιτυχία του βιβλίου έγκειται στο γεγονός πως ο μικρός ήρωας με το κουράγιο του, μας μαθαίνει τη ζωή από την αρχή!
Όλο το μυθιστόρημα είναι ένας ύμνος στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και την αξιοπρέπεια!
Είχα την τύχη να το διαβάσω και στα γαλλικά και στα ελληνικά, η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη είναι εξαιρετική, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Πολλές φορές, εν είδη διαλείμματος, διαβάζω αποσπάσματα από το ελληνικό βιβλίο μέσα στην τάξη, και τα παιδιά το βρίσκουν μαγευτικό και παρακαλούν για τη συνέχεια! Πολλά μάλιστα το αγοράζουν κατόπιν, λένε την περίληψη στους συμμαθητές τους και συζητάμε μέσα στην τάξη. Σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει και ετήσιο projet που να κλείνει ίσως με θεατρικό δρώμενο!
Στην Ελλάδα, απ'όσο ξέρω, δεν κυκλοφόρησε η ταινία, έχει γίνει όμως θεατρική παράσταση από αρκετούς θιάσους.
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.
Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο». Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;
Βέβαια, αν το γράψω αυτό, την πάτησα, γιατί θα δείξεις λιγότερο ενδιαφέρον για μένα. Κι εγώ το ’χω ανάγκη το ενδιαφέρον σου.
Son nom a inspiré les plus grands. Victor Hugo l'a sublimée sous sa plume dans son Notre-Dame, Baudelaire l'a assombrie dans son Spleen et Huysmans l'a immortalisée dans ses Croquis. Et que dire du septième art, qui vit la Traversée de Louis de Funès, Jean Gabin, Bourvil? Ou bien encore d'Edith Piaf qui chanta Sous son ciel et de Maurice Chevalier qui enfin, personnifia cette «blonde» en «reine du monde»? Paris, Paris... son nom seul suffit à dire le prestige qu'elle incarne. Capitale de la mode, cité de l'amour, ville lumière... les périphrases sont nombreuses. Aussi tâchons de ne pas perdre notre chemin. D'où vient ce nom de baptême? Pourquoi Paris s'appelle Paris?
«Mon royaume pour un boueux»
Il n'échappera à personne que la capitale ne s'appela pas toujours Paris. Les lecteurs de la BD Astérix, en premier, le savent. À l'origine, notre mégapole de plus de deux millions d'habitants se nommait Lutèce. Une appellation vraisemblablement due aux terres «boueuses» (du latin lutum, boue) sur lesquelles s'établit au IIIe siècle avant notre ère le premier village de pêcheurs celtes: les Parisii.
En -52 néanmoins, indique le Petit Robert, la capitale change de nom. C'est la période des premières campagnes de Jules César. L'imperator remporte une victoire décisive à Alésia et impose le pouvoir de Rome dans toute la Gaule. Le peuple des Parisii qui jusque-là avait su résister doit reconnaître sa défaite, à commencer par le changement du nom de sa cité.
Le bouleversement n'aura pourtant pas lieu. Les Romains renommant simplement la bourgade d'après le nom des Parisii. Ainsi fut alors rebaptisée Lutèce, Civitas Parisiorum ou «ville des Parisii».
Ce n'est qu'à la fin du Ve siècle après J.C., du fait de l'essor de la cité gauloise sous le règne de Clovis, que Paris devint la capitale du royaume des Francs. Et celle qui tient toujours lieu aujourd'hui de centre névralgique en France
Παρίσι, πόλη του φωτός, του έρωτα, της μαγείας...
Παρίσι, πόλη που σε κάνει να ονειρεύεσαι τον πύργο του Αϊφελ, τον Σηκουάνα, τα μουσεία της, βόλτες το βράδυ στη φωτισμένη Σανζ Ελυζέ, έναν καφέ ή λίγο κρασί στο καφέ Μαγκό...
Στ'αλήθεια όμως από πήρε το όνομά της η περίλαμπρη πρωτεύουσα;
Οι φανατικοί φίλοι του "Αστερίξ και Οβελίξ" θα γνωρίζουν πως το πρώτο μικρό χωριό που αναπτύχθηκε στα δυο νησάκια του Σηκουάνα, περίπου τον 3ο αιώνα π.Χ. ονομαζόταν Λουτέσια (Lutèce) από το λατινικό lutum που σημαίνει λάσπη (boue στα γαλλικά). Οι κάτοικοί του είναι Κέλτες ψαράδες και ονομάζονται Παρίσιοι (Parisii).
Ωστόσο το 52 π.Χ. η μικρή πλέον κωμόπολη θ΄αλλάξει όνομα μετά την καθοριστική νίκη του Ιούλιου καίσαρα εναντίον των Γαλατών στην Αλέσια.
Ο λαός των Παρισίων που μέχρι τότε αντιστεκόταν στη Ρωμαϊκή εισβολή, πρέπει ν'αποδεχθεί την υπεροχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα και ν'αλλάξει τ'όνομα της πόλης.
Η κωμόπολη ξαναβαφτίζεται Civitas Parisiorum, δηλαδή πόλη των Παρισίων (από το όνομα των κατοίκων της) όνομα που με την πάροδο των χρόνων θα καταλήξει έτσι όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Τον 5ο αι. μ. Χ. το Παρίσι θα γίνει για πρώτη φορά η πρωτεύουσα των Φράγκων υπό τη βασιλεία του Κλοβίς.
πηγή: Le Figaro.fr
Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση και ιστορική διαδρομή του Παρισιού εδώ
Le Jeudi Saint, surtout connu par les profanes pour la tradition du lavement des pieds, recouvre aussi toute une symbolique chez les croyants, liée au parcours de Jésus avant sa crucifixion. Ce jeudi précédant Pâques est relié à l'épisode de la Cène, ce dernier repas vécu par le Christ avec ses apôtres. Un moment traduisant à la fois, pour les chrétiens, "un geste d'adieu" et une preuve de "don de soi", précise le site spécialisé Aleteia. Quant au lavement des pieds, il fournit chaque année à travers des images fortes, une idée de "miséricorde" divine. Εn savoir plus Μεγάλη Πέμπτη: οι συμβολισμοί του Μυστικού Δείπνου
Μεγάλη Πέμπτη
το Θείο Δράμα φτάνει στην κορύφωσή του. Ο Ιησούς παραθέτει στην Ιερουσαλήμ το Μυστικό Δείπνο στους μαθητές του και ο Ιούδας τον προδίδει. Το νόημα του Μυστικού Δείπνου είναι οι δύο όψεις της αγάπης, η χαρά και η λύπη, το φως και το σκοτάδι. Η αγάπη του Χριστού προς τους μαθητές του και τον άνθρωπο φέρνει τη λύτρωση από τα πάθη. Η αγάπη όμως του Ιούδα προς τα τριάκοντα αργύρια είναι καταστροφική και τον οδηγεί από το φως στο σκοτάδι. Διαβάστε περισσότερα
