ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! JE N'OUBLIE PAS!
En tant que grecque et pontique (originaire de Pontos) je n'oublie jamais le génocide et les massacres de mes grand-parents par les Neoturcs pendant la période 1916-1922!
353.000 d'âmes cherchent la reconnaissance des victimes par les turcs, l'Europe et le monde entier!
Deuxième génocide après celui des Armeniens, reste malconnu par toutes les nations!
Loin d'être une fanatique, sans chercher la vengeance, je demande comme tous mes compatriotes, la rédemption du combat contre le phanatisme, le racisme et l'absurdité et bien ssûr la reconnaissance!
Ce n'est que en sachant bien l'histoire qu'on évite les mêmes fautes!
Le génocide grec ou génocide pontique à ne pas oublier. Le génocide des Grecs Pontiques en 1919 suit le génocide des Arméniens procréés par les Neoturcs de Kemal Ataturk en Turquie. Le massacre du Pont Euxin à commémorer le 19 mai.
Une partie fine de l’hellénisme vivait dans Nord Asie mineure, dans la région du sud de la Mer Noire appelée Pont Euxin (en grec Pontos), après la dissolution de l’Empire byzantin. La chute de Trébizonde en 1461 n’a pas fait tomber la conscience grecque des Grecs Pontiques, même s’ils vivaient isolées du corps national grec. La population grecque d’une minorité de l’ordre de 40 % de la population a rapidement dominé la vie économique de la région principalement autour des les centres urbains.
La reprise économique se reflète dans la prospérité démographique et spirituel. Les Grecs du Pont Euxin en 1865 totalisait 265 000 âmes, en 1880 330 000 et au début du 20e Siècle, elle touchait les 700 000. En 1860, il y avait 100 écoles, tandis qu’en 1919 on en comptait 1401. A part les écoles, il y avait aussi des imprimeries de journaux entre autres, des théâtres et des clubs qui ont gardé leur haut niveau spirituel.
1908 est une année marquante pour les peuples de l’Empire Ottoman. C’est en cette année que règne le Mouvement des Jeunes Turcs déclenché dans la marge du Sultan. Beaucoup d’espoirs ont été investis sur les jeunes pour des réformes militaires au sein de l’Empire. Mais bientôt, leurs espoirs s’effondrent. Les jeunes Turcs ont montré leurs visages nationalistes durs affichant un désir de persécution des populations chrétiennes et de conversion religieuse pro-turque de la région, tout ceci en profitant de la participation des Etats européens dans la 1ère guerre mondiale. L’État grec, occupé avec la « Question crétoise » n’avait aucune envie d’ouvrir un nouveau front contre la Turquie.
Les Turcs, utilisant le prétexte de « sécurité nationale », déportent une grande partie de la population grecque dans l’arrière pays inhospitalier de l’Asie mineure, par le biais des soi-disants « bataillons du travail ». Ces bataillons étaient forcés de servir les hommes non-classés dans l’armée. Ils travaillaient dans les carrières, les chantiers, les mines et sur les routes dans des conditions misérables. Beaucoup sont morts de faim, de misère et de maladies.
En réponse à l’oppression turque avec meurtres, déportations et incendies de villages pontiques, les Grecs du Pont Euxin, comme les Arméniens, escaladaient les montagnes pour devenir rebelles dans le but de sauver tout ce qui était possible. Après le génocide des Arméniens en 1916, les nationalistes turcs sous Mustafa Kemal avaient maintenant tout le terrain dégagé devant eux pour exterminer les Grecs Pontiques. Ce qu’a échoué le Sultan en cinq siècles, c’est Kemal Ataturk qui l’a réussi en 5 ans !
1919, les Grecs, ainsi que les Arméniens, avec le gouvernement grec d’E.Venizelos, tentèrent de créer un État autonome Gréco-Arménien mais ce plan a été abandonné. Les Turcs profitent de cet événement décevant pour les Grecs afin d’aller de l’avant… l’objectif la « solution finale ».
Le 19 mai 1919, Mustafa Kemal atterrit à Samsun pour passer au 2e génocide : au génocide des Grecs Pontiques, sous la direction des Allemands et de conseillers soviétiques. Jusqu’à la “catastrophe de l’Asie mineure” en 1922 a Smyrne, 200 000 Grecs du Pont sont morts. Certains historiens portent le nombre à 350 000. Ceux qui ont survécu à l’épée turque ont fui en tant que réfugiés vers le sud de la Russie, alors qu’environ 400 000 sont arrivés en Grèce.
Leurs connaissances et leur travail ont contribué à l’élévation du nouvel État grec et ont indéniablement modifié l’équilibre démographique du le nord de la Grèce. Certes, avec un certain retard, le Parlement grec a voté à l’unanimité le 24 février 1994 la proclamation du 19 mai une journée de commémoration du génocide de l’hellénisme du Pont Euxin.
source: Découvrir la Grèce
Σαν Ελληνίδα και Πόντια δεν ξεχνώ!
Δεν ξεχνώ το αδικοχαμένο αίμα των προγόνων μου, τις σφαγές, τους βασανισμούς, τον ξεριζωμό και την απίστευτα σκληρή προσφυγιά!
Η δεύτερη, μετά των Αρμενίων Γενοκτονία και άργησε ν'αναγνωριστεί από το Ελληνικό κράτος αλλά κυρίως παραμένει μέχρι σήμερα σχεδόν άγνωστη από το σύνολο των κρατών.
Μακριά από φανατισμούς και αναζήτηση εκδίκησης, πιστεύω πως μόνο με τη βαθιά γνώση της ιστορίας και την αναγνώριση των λαθών, μπορούν τα έθνη να συνυπάρξουν ειρηνικά αποφεύγοντας μελλοντικούς τριγμούς και επανάληψη καταστροφικών πρακτικών!
Η γενοκτονία των Ποντίων
Πριν από τον όρο «Γενοκτονία» υπήρχε ο όρος «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας». Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου.
Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
Το 1915 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τον ποντιακό ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Τη χρονιά εκείνη, και ενώ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε η εξορία και στη συνέχεια η σφαγή των Αρμενίων, ενώ αρχίζουν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον του ποντιακού στοιχείου. Τον Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Τούρκους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που προέβλεπε «Άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16 έως 60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης».
Το πρόγραμμα ξεκίνησε 15 ημέρες αργότερα και εφαρμόστηκε κυρίως στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας. Η περιοχή της Τραπεζούντας είχε γλιτώσει από τη μανία των Τούρκων διότι είχε καταληφθεί τον Απρίλιο του 1916 από τον ρωσικό στρατό. Όταν όμως οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την πόλη τον Φεβρουάριο του 1918, τότε ο μισός περίπου πληθυσμός της περιοχής εγκατέλειψε τις εστίες του και ακολούθησε τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Καυκάσου και των παραλίων της Γεωργίας.
Οι Πόντιοι πίστεψαν ότι το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου θα έφερνε και οριστικό τέρμα στα δεινά τους, αλλά διαψεύσθηκαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου